PHOTOGRAPHY WEBLOG

Behalve bij een debat in bar_club_restaurant 11 op 5 maart en bij een bijeenkomst in de Nieuwe Kerk op 6 maart zal Magnum-fotograaf Steve McCurry ook zijn opwachting maken in boekhandel The American Book Center op het Spui te Amsterdam. Hij is daar aanwezig op donderdagmiddag 6 maart van 16.00 tot 18.00 voor het signeren van zijn boeken.

McCurry’s foto van de “Afghan Girl” is de beroemdste foto uit de geschiedenis van het National Geographic magazine.

Wildlife photographers

Documentaire. Natuurfotografen Christine en Michel Denis-Huot hebben 25 jaar op de Afrikaanse savanne doorgebracht. Ze laten zien dat hun werk heel wat voeten in de aarde kan hebben.

Zondag 24 februari, National Geographic Channel, 19.00-20.00.

Ook te zien op 25 februari vanaf 12.00 uur.

Een foto die Dirk-Jan Visser woensdag maakte in Mitrovica.

„Wat doe je, klootzak?", vraagt een Servische jongen donderdagavond aan de Nederlandse fotograaf Dirk-Jan Visser. Een uur later ligt Visser in een ziekenhuis in Belgrado.

„Drie ribben gekneusd of gebroken, dat is nog niet zeker”, zegt hij vanuit het ziekenhuis. „Ze houden me hier een nacht ter observatie.” Op de gang ziet hij veel gewonden die worden binnengedragen. „Veel agenten en een vijftal andere Westerse journalisten. Ik geloof dat ik er nog goed van af ben gekomen. Andere gewonden lagen volledig buiten bewustzijn op de brancards.”

Na de massale demonstratie in Belgrado tegen de eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring van Kosovo gaat Visser rond zeven uur ’s avonds naar de Amerikaanse ambassade in Belgrado. Afgelopen zondag, op Kosovo’s ‘onafhankelijkheidsdag’, was de ambassade al doelwit van Servische relschoppers die er flinke vernielingen aanrichtten.

De VS, die Kosovo’s onafhankelijkheid zondag meteen erkenden, zijn het vanzelfsprekendse mikpunt van de agressie onder Serviërs die Kosovo’s onafhankelijkheid als een ‘illegale daad’ zien. De EU, waarvan de meeste lidstaten de onafhankelijkheid ook zullen erkennen, is al net zo gehaat.

„Al dagen rijden wij niet met blauwe Corps Diplomatique-kentekens door de straten van Belgrado”, zegt een Westerse diplomaat. Europese ambassades in Belgrado manen hun werknemers tot voorzichtigheid.

De politie in Belgrado beloofde voor de demonstratie van vandaag de Amerikaanse ambassade extra te beveiligen. Maar als fotograaf Visser en andere Westerse journalisten daar arriveren, is er geen politie te bekennen. Wel zijn er ruim duizend jongeren. Ze stichten brand en forceren de ingang. Al snel staat een deel van de gevel in brand. Elders in de stad worden ook de Turkse en Kroatische ambassades belaagd.

In de chaos richt één van de jongens zich agressief tot Visser. „Weg met die camera!” Visser probeert te sussen, wil weglopen, maar zijn belager begint te schreeuwen. Visser: „Binnen een paar seconden liggen er tien man boven op me. Ik val op de grond, terwijl zij flink door blijven trappen. Een paar oudere mannen komen me te hulp. Dat is mijn geluk geweest.”

Op straat ligt zijn apparatuur – twee camera’s en lenzen – volledig in brokstukken. Een ziekenwagen arriveert snel en als Visser naar binnen wordt gedragen, komt één van zijn belagers nog dichtbij. „Hij steekt zijn kop de ziekenwagen in en houdt één van mijn kapotte lenzen omhoog. ‘Hé, je vergeet je apparatuur’.”

Ze waren er nooit op uit om mij te bestelen, het was pure woede, zegt Visser. „Geef je aan de krant door dat ik vanavond geen foto’s kan zenden?”

Bron: nrc.next.

Betsy Nuhoff, voormalig troostmeisje. Foto Flip Franssen.

Flip Franssen is de beste Gelderse nieuwsfotograaf van 2007. Hij won de prijs van de vakjury en ontving hiervoor gisteravond in het provinciehuis in Arnhem uit handen van commissaris van de koningin Clemens Cornielje een kunstwerk van glaskunstenares Kim ten Oever uit Hengelo.

De prijs voor de beste nieuwsfoto van het jaar is door de provincie voor vijf jaar ingesteld. De foto van Franssen laat Betsie Nuhoff uit Westervoort zien. Ze strijdt samen met de laatst overgebleven "troostmeisjes" van de Japanners in Indonesië, voor erkenning en excuses van de Japanse regering. In NRC-Handelsblad vertelde zij haar verhaal. Ze wilde onherkenbaar op de foto.

De publieksprijs, een geldbedrag van 250 euro, ging naar Bert Beelen voor zijn foto van lichttechnici op grote hoogte in lichtmasten tijdens het concert van de Stones in het Nijmeegse Goffertpark.

Update: De Gelderlander publiceert vandaag een kleurenversie van dezelfde foto (zie onder).

De NPS begint zondag met het nieuwe kunst- en reisprogramma ‘Van hier tot Tokio’.

Van hier tot Tokio volgt Nederlandse kunstenaars die elders wonen en werken. In het buitenland merken zij hoe luxe het leven van een kunstenaar in Nederland is.

Nog geen half jaar na de moord op Theo van Gogh pakte de Nederlands-Turkse fotograaf Ahmet Polat van de ene op de andere dag zijn biezen. De dialoog tussen allochtonen en autochtonen was wat hem betrof voorbij. Ahmet, zoon van een Turkse vader en een Nederlandse moeder, voelde zich in het verharde Nederlandse klimaat niet meer welkom. Hij laadde zijn kofferbak vol en reed naar Istanbul. Zijn vrienden verklaarden hem voor gek. Maar drieënhalf jaar later heeft hij nog geen moment spijt gehad.

Ahmet Polat (30) is één van acht kunstenaars die worden geportretteerd in Van hier Tot Tokio. Polat is in Nederland vooral bekend als kunst- en documentair fotograaf, maar zag zich bij aankomst in Istanbul genoodzaakt ook commerciële opdrachten aan te nemen. ‘Bijverdienen’ noemt het programma dat. Hij zocht aansluiting bij een commerciële fotostudio. Daarnaast werkt hij aan een boek en geeft hij les aan de kunstacademie in Eindhoven.

Van hier tot Tokio, zondag 17.45 - 18.15 uur op Nederland 2.

Na de uitzending op tv ook online te bekijken.

Gebrek aan geld en tijd is de oorzaak van de verschraling van de fotojournalistiek. De deadline is de grootste boosdoener. Alles moet rap naar de krant. Steeds vaker, steeds sneller. Er is geen tijd meer voor een goed opgebouwd fotoverhaal. Ik heb wel eens toevallig bij een voetbalmatch van de Rode Duivels gezeten. Na vijftien minuten liepen de eerste fotografen al weg om hun beelden te versturen. Ze hadden niets gezien. Toen ze terugkwamen, was het eerste doelpunt gevallen. Dat hadden ze gemist.

Stephan Vanfleteren in De Journalist

Radio 538 moet Edwin de Roy van Zuydewijn een schadevergoeding van 25 duizend euro betalen. Een rechter oordeelde dat het radiostation in een advertentie onrechtmatig gebruik heeft gemaakt van een foto van de ex van prinses Margarita. Hij zou daardoor persoonsschade hebben opgelopen.

Zenderdirecteur Jan Willem Brüggenwirth is woedend over de uitspraak van de rechter. "De Roy van Zuydewijn doet dit alleen maar om geld binnen te harken", brieste hij woensdag in RTL Boulevard. "Terecht spreekt hij ons aan op de inbreuk in zijn portretrecht, maar hij doet het alleen om zijn schulden mee te betalen."

Het zit Brüggenwirth dwars dat De Roy van Zuydewijn het geld zelf houdt en niet overmaakt naar een goed doel. "Dat doen leden van het koninklijk huis ook."

Bron: Novum.

De rechter heeft bepaald dat Radio 538 fout zit, en dan nog probeert de zender met modder te gooien naar de benadeelde Edwin de Roy van Zuydewijn. Alsof Radio 538 mag bepalen wat de Roy van Zuydewijn met de schadevergoeding doet...

Zojuist geplaatst op de website van National Geographic: de fotoserie die Frans Lanting maakte van de Fongoli-chimpansees in Senegal.

Bekijk de reeks foto's hier.

Vandaag in NRC Handelsblad een positieve recensie van de tentoonstelling 60 jaar Magnum in het Stedelijk Museum te Amsterdam. Opmerkelijk, omdat bijvoorbeeld Belgische media zich de afgelopen dagen erg negatief uitlieten over de opzet van de tentoonstelling, waaraan het Vlaamse tv-journaal ook uitgebreid aandacht besteedde.

Evert Hermans, Coördinator Fotoredactie van De Standaard: Het doet toch wat vreemd om hun prachtige collectie enkel als 'diavoorstelling' te kunnen zien. Een beetje zuinig en, op deze manier, geen aanrader. Zo'n diaprojectie kan je net zo goed thuis zien. Ik denk niet dat dit de toekomst van de 'fototentoonstelling' is.

Eén van de reacties op de website van De Standaard: Ik ben vrijdag een kijkje gaan kijken. Ik had er zo veel zin in! 9 euro armer kwam ik tot de vaststelling dat het een grote flop was. Na 2 min had ik het daar wel gezien... de projecties waren flets, op mijn computerscherm thuis zag het er stukken beter uit. En de tijdlijn vond ik maar wat zielig... vooral dan de foto's waar hun hoeken al eens de grond hadden gezien.... Ik denk dat mensen erg teleurgesteld zullen zijn als blijkt dat de toekomst van een FOTOtentoonstelling diaprojecties zijn.... Het leuke van een fototentoonstelling is net hoe de presentatie eruit ziet. Hoe groot de foto's zijn, in kaders of gemonteerd, analoge afdrukken of digitaal, noem maar op. We willen de foto's kunnen zien maar ook "voelen", niet? Jammer dat ik daarvoor naar Amsterdam ben gereden.

Lees Wandeling tussen geweldige foto's in NRC Handelsblad.

In dezelfde krant: Foto's met een eigen mening.

CNN-reporter Richard Quest gaat op zoek naar de perfecte foto. Hij ontmoet Patrick Demarchelier, Raghu Rai, Steve McCurry, Frans Lanting en Anne Geddes.

Quest for the perfect photo - Zaterdag 23 februari om 08.00 16.00 en 21.00, en zondag 24 februari om 08.00 en 21.00.

One brief window of opportunity when all the elements align themselves. The light, the look - it all comes together. And then -- the click. A fleeting magical moment come and gone, then lost forever. But preserved in one picture. This month Richard Quest goes in search of the perfect photo.

"Get me Demarchelier!" One of the orders barked by the infamous editor in "The Devil wears Prada." Patrick Demarchelier was indeed worth that special mention in the film. Richard visits this uber fashion and portrait photographer. In New York Demarchelier teaches Richard the techniques involved in composing the perfect picture.

The great Henri Cartier Bresson once said: "Photography is the simultaneous recognition, in a fraction of a second, of the significance of an event." Magnum Photos bequeathed us with a living record of our history. From the Normandy Landings to Tienanmen Square, Magnum's members have captured some of the most iconic images of the photographic age.

Richard finds out what it takes to join this elite brotherhood. In New York, he visits Steve McCurry, the man behind National Geographic's "Afghan Girl." Then it's off to Delhi to meet the legendary Raghu Rai.

Whatever you do don't photograph wildlife and babies! Richard is off to find out why getting that perfect shot can often be next to impossible. Try getting either to stand still! Quest learns from the masters in both of these --- the acclaimed baby photographer Anne Geddes and, in San Francisco, award-winning wildlife photographer Frans Lanting.

You just have to look at our news stands to see what a celebrity-obsessed culture we live in. Every few months a new gossip magazine emerges promising even better and more compromising pictures of celebrities at their best, at their worst, showing us what they're doing and what they definitely should not be doing.

We are the voyeurs, and we just can't get enough of them. The paparazzi have spawned this celebrity culture showing celebrities as anything but perfect. In London Darren Lyons, snapper turned celebrity himself, tells us how his business really works.

But while we all love to curl up with a good gossip magazine, most of these photos will never be remembered. But there are photos that will endure, like those taken at our weddings. The wedding photographer is one of the honest jobs in the business. We visit a wedding in L.A. and capture a couple's special moments.

Finally, Quest is back with Frans Lanting in San Francisco. And this time he is the one taking the photographs. They go to the Ano Nuevo state reserve to photograph a colony of elephant seals. Richard shows us his metal as he snaps away. But then it's back to the studio to see if his photographs will indeed seal the deal.

Woensdagavond 27 februari vervolgt Foam de serie van avonden waarin films worden vertoond over fotografen en/of fotografie.

Deze avond twee bijzondere films over en met Weegee, de legendarische fotojournalist van wie Foam momenteel een overzicht toont (t/m 5 maart '08). Weegee is de ultieme chroniqueur van de schaduwzijde van New York gedurende de jaren dertig en veertig en zijn invloed op de huidige persfotografie is nog steeds te zien.

Kaarten kosten €7,- (inclusief 1 drankje) en zijn nu te reserveren bij Eric-jan de Graaff: eric@foam.nl of t: 020-5516500.

The Real Weegee

Korte documentaire over het leven van Weegee. De documentaire over zijn leven wordt afgewisseld met beelden uit een komedie gemaakt door dezelfde regisseur in 1965. Weegee speelt de hoofdrol, hij wordt in deze film verliefd op een paspop en volgt haar tot in Europa. De film geeft op komische wijze een kijkje in de geest van deze legendarische fotograaf.

Weegees Camera Magic

Een zeldzame uitgave door Castle Films waarin wordt getoond hoe Weegee’s simpele cameratrucs gebruikt kunnen worden om beelden en perspectieven te veranderen en om andere interessante effecten te creëren.

Datum: Woensdag 27 februari 2008
Locatie: Foam_Fotografiemuseum Amsterdam
Diner: va. 18.00 uur in het Foam_café
Zaal open: 19.30 uur
Start: 20.00 uur

Je zou het misschien niet verwachten van een dergelijk omvangrijk en kostbaar boek, maar het 7 kilo zware en 150 euro kostende boek Magnum Magnum is inmiddels officieel uitverkocht. Maar wie tot nu toe achter het net viste kan gerust zijn: er komt een herdruk. En voor ongeduldigen ligt er in enkele boekhandels nog wel een onverkocht exemplaar.

Ter gelegenheid van de tentoonstelling 60 Jaar MAGNUM Photos vindt er op woensdag 5 maart in bar_club_restaurant 11 een debat plaats over reportagefotografie en de crossover van deze tak van fotografie naar het kunstcircuit. (Wil een fotograaf tegenwoordig liever in een museum terecht komen dan in een tijdschrift?)

Andere vragen zijn: wat maakt een nieuwsfoto tot een icoon? Verliest een foto aan kracht als die te esthetisch wordt? Vertelt een reportagefoto altijd de waarheid? En wordt de positie van de reportagefotograaf bedreigd door de zogenaamde burgerfotografie?

Inleidende sprekers zijn onder anderen Steve McCurry en Kadir van Lohuizen (onder voorbehoud).

Deelnemers aan het debat zijn onder meer Ad van Denderen, Joep Lennarts en Juan Vrijdag.

Tijd: ontvangst vanaf 19.30 uur, aanvang debat 19.45 uur

Locatie: bar_club_restaurant 11, Post CS-gebouw, 11e verdieping, Oosterdokskade 5, Amsterdam

Kaarten kosten € 4,50 en zijn te koop aan de zaal.

Reserveren via magnum@stedelijk.nl

Vanavond in de laatste aflevering van de VPRO-serie Van Dis in Afrika, bezoekt Adriaan van Dis de Mozambikaanse fotograaf Ricardo Rangel.

20.10-21.05, Nederland 2.

Hieronder een artikel uit Zuidelijk Afrika Magazine, uit 2004:

Vijf decennia heeft de Mozambikaanse fotograaf Ricardo Rangel het dagelijkse leven en de sociale misstanden in zijn land vastgelegd. Veel van zijn foto’s werden nooit geplaatst vanwege de strenge censuur van de koloniale overheersers. Nu reist zijn werk naar tentoonstellingen over de hele wereld.

Ricardo Rangel, de vader van de Mozambikaanse fotografie, is dit jaar tachtig geworden. In zijn archief proberen ventilators vergeefs de schimmel uit de muren te weren. Er staan honderden archiefdozen met titels als ‘Gewapende strijd’, ‘Begrafenis Samora Machel’, ‘Descolados’; alles bij elkaar tienduizenden foto’s die de geschiedenis van Mozambique in de tweede helft van de afgelopen eeuw weergeven. Rangel, die zijn carrière begon als schoonmaker bij een fotostudio, was in 1952 de eerste zwarte fotograaf van Mozambique. Hij werkte eerst voor de krant Noticias, de spreekbuis van het toenmalige koloniale bewind. Later was hij verbonden aan andere Mozambikaanse media en was hij medeoprichter van het eerste kleurentijdschrift Tempo. Hij maakte er zijn specialiteit van sociale misstanden vast te leggen. Een bekend voorbeeld is zijn foto van twee deuren, een voor mannen en een voor bedienden, gemaakt in de jaren zestig. “In Zuid-Afrika had daar blankes en swartes op gestaan. Maar hier heerste apartheid op zijn Portugees”, zegt hij.

Dat zijn politieke getinte foto’s het koloniale regiem vaak niet welgevallig waren, spreekt voor zich. Veel van zijn werk werd dan ook niet geplaatst, een deel van zijn negatieven werd zelfs vernietigd. Rangel: “Er was natuurlijk een strenge censuur, maar de zelfcensuur was minstens zo erg. Bij Noticias bijvoorbeeld was de hoofdredactie roomser dan de paus. Als zij een artikel of een foto al niet zelf had afgekeurd, werd het voorgelegd aan een overheidsbureau.” Rangel werd tijdens zijn werk buiten kantoor in de gaten gehouden. “Toen ik een keer door de politie werd opgepakt en ondervraagd, vroegen ze me: ‘Hoeveel roebel heb je met deze foto verdiend?’” Rangel werd er, overigens terecht, van verdacht een aanhanger van de bevrijdingsbeweging Frelimo te zijn. Zijn engagement deed hem twee keer in de gevangenis belanden.

Het leeuwendeel van zijn werk maakte de fotograaf in de jaren zestig als fotoredacteur van het minder gezagsgetrouwe dagblad Tribuna. De aanzwellende strijd voor onafhankelijkheid in de eerste helft van de jaren zeventig, het vertrek van de Portugezen in 1975 en het aan de macht komen van Frelimo ontsnapten niet aan zijn lens.

In 1984 begon voor Rangel een nieuw hoofdstuk van zijn leven. Hij werd directeur van het Centrum voor Fotografisch Onderwijs in Maputo; een benoeming die hij aanvaardde omdat hij een bijdrage wilde leveren aan de opbouw van het land. In die nieuwe rol legde hij er zich vooral op toe kennis en ervaring over te dragen op jonge fotografen. Ook ageerde de fotograaf tegen misstanden waarvoor hij de nieuwe machthebbers verantwoordelijkheid hield. In de jaren tachtig was hij een van de initiatiefnemers van een politieke lobby die de Frelimo-regering dwong de persvrijheid grondwettelijk te verankeren. In 1998 sloot hij zich aan bij een onafhankelijke stadspartij, Juntos pela Cidade (JPC), opgericht door de twee jaar later vermoorde onderzoeksjournalist Carlos Cardoso. JPC richtte zich vooral tegen de groeiende corruptie in Maputo en won bij de gemeenteraadsverkiezingen
vijftien zetels.

Maar achter het wat vervallen bureau in een van de vertrekken van het fotocentrum waar Rangel nog steeds de scepter zwaait – “Toen ik bij de minister van Cultuur mijn pensioen aankondigde, werd me dat geweigerd”– zit toch vooral een man wiens passie de vereeuwiging van het leven zelf is. Positief over de prestaties van zijn opvolgers, een nieuwe generatie fotografen, is hij niet. “De kwaliteit van de fotojournalistiek in Mozambique is belabberd. Veel collega’s zijn gemakzuchtig. Dat maakt me kwaad.” In zijn boekje Foto-Jornalismo ou Foto-Confusionismo geeft hij daar voorbeelden van. Hij hekelt een foto van een rij ruggen van mensen die naar de lucht wijzen, met een onderschrift over een bijeenkomst van vroegere vrijheidsstrijders. “Dit slaat nergens op. Een fotograaf is in de eerste plaats een journalist. Hij moet zoeken naar een verhaal in beeld. Ik weet dat de ex-combattanten op hun bijeenkomst snellere uitbetaling van uitkeringen eisten. Maar waarom wijzen ze omhoog? Is het wereldvoedselprogramma bezig om voedsel uit een
vliegtuig te gooien?”

Zelf verklaart hij een – wat ouderwets aandoend – respect in zijn werk te willen leggen. Furieus reageert hij op een foto waarop de Mozambikaanse president Chissano op een hotelbed zit. “Deze foto is gemaakt ter gelegenheid van de opening van een nieuw hotel. Maar deze voorstelling is respectloos. Zo zet je de president niet neer. Bovendien willen de mensen het hotel zien”, zegt hij met nauwelijks verholen woede.

Rangel verruilt af en toe zijn Leica voor een digitale camera, maar alleen omdat hij de ontwikkelingen wil blijven volgen. “Als digitale fotografie goedkoper, beter en sneller werk oplevert, heb ik er niks op tegen. Maar tot nu toe zie ik er het voordeel niet van in. In de doka aan de slag gaan, het rode licht, de flesjes chemicaliën, het beeld dat langzaam vanuit het niets verschijnt, daar kan geen digitale foto tegenop. Misschien ben ik een romanticus. Of word ik gewoon oud?”

Vandaag in The Independent On Sunday een interview met de 15-jarige paparazzo Blaine Hewison-Jones uit Los Angeles.

Los Angeles, 10.30pm on a Friday night, and 15-year-old Blaine Hewison-Jones is getting ready to hit the town. Wearing a grey hoodie, baggy jeans, black trainers and a baseball cap, he accessorises with a big, digital Nikon camera, long telephoto lens and fancy flash-pack, worth a total of more than £3,000. He may be too young to drink or drive, but neither he nor his parents think he is too young to stand outside LA's bars, restaurants and clubs, photographing the celebrities who frequent them.

Hewison-Jones is one of a new breed of paparazzi – young teenagers who are chauffeured around LA, usually by their parents, in search of the famous and infamous.

To see such youth working in any profession, never mind the paparazzi circuit which is traditionally populated by the grizzled and the cut-throat, is shocking. But the lot of the paparazzo has changed dramatically in recent years. First, there was digitalisation. If you can get hold of enough capital to shell out on camera equipment, that is all you need to get started – these days no photographic training is required. Secondly, there is the seemingly endless media appetite for pictures. With some images changing hands for life-changing amounts of money, it explains why numbers of paparazzi have soared and the average age has plummeted.

Lees Confessions of a teenage paparazzo.